دیدار با امام زمان(ع)

آدمی که به درجه ای از کرامت رسیده که به

حضور ایشان مشرف می شود، هیچوقت علنآ

ادعای دیدار او را نمی کند و پنهان نگه می

دارد.مگر مورد خاصی پیش بیاید و نزد فرد

 خاصی و به دلیلی خدایی رازبگشاید.وظیفه ی

این افراد هم اگر واقعآ خاص بوده باشند راز

داریست.بگذریم که گاه نمی کنند.

 قابل اعتماد آن حضرت شدن درجه وجایگاه  کمی نیست.آنها دلشان انقدر بزرگ می شود که تاب دیدن ومعتمد آن حضرت شدن را می اورد .وقتی دل بزرگ شد دیگرچه نیاز به ادعای دیدارش نزد خلق. یعنی

آن را که خبر شد ...خبرش باز نیامد.

اگر قطب نمای حق را در وجودمان پاس بداریم تا به هوی و هوس ها وجهالت ها آلوده نشود او را بیشتر خشنود کرده ایم.تا اینکه به دنبال اثبات وجود او گوشهایمان را شنوای هر خبری اعم از درست یا غلط از دیدارهای با ایشان بسپریم. چرا که باب سو استفاده ها را باز کرده ایم.مگر به ظهور حضرتش شک داریم که کلمه به کلمه ی هرمدعی اهمیت میدهیم. تا مدعیان از هر گوشه کناری قد علم کنند چون رگ خواب ما را یافته اند.چرا امروزه از هرگوشه ای ادعای ارتباط با امام زمان می شنویم؟چرا جامعه ی امروز ما  شرایط رشد قارچ گونه ی مدعیان ارتباط را فراهم کرده. منتظر کیست؟عاشق هشیار امام زمان یا عاشق جامه دریده ی بی خبر از ظلمی که همین حالا در مملکت ما دارد به نام حضرتش به اسلام می شود .یادمان نرود منتظر بودن یعنی چه؟ به منش حضرت امام توجه کنید.که با  مدعیان چگونه برخورد می کرد. قصه ی «بروید شیاد ها» را شاید شنیده باشید.

دونفر از بزرگان مملکت به ارتباط افرادی با امام زمان قانع می شوند و انها را نزد امام می برندو امام با دقت و تیزهوشی در همان یک دیدار طردشان میکند.در زمان او کسی جرات سو استفاده از نام مبارک امام زمان(ع) را نداشت.