انتقاد از حکومت ها

برای هر حکومتی

بی محلی به متملقین و چاپلوسان یعنی اجازه دادن به رشد و اصلاح جامعه.

 نترسیدن از انتقاد یعنی پذیرش حق مردم در رسیدن به جامعه ای سالم.

گوش شنوا برای انتقادات یعنی اشتیاق در پیدا کردن نقاط ضعف برای رسیدن به جامعه ای رشید.

پذیرش انتقاد یعنی قبول شایسته سالاری برای حفظ عزت جامعه.

قبول شایسته سالاری یعنی قربانی نکردن عزت ایران به پای به ظاهر عزت قوم و خویشان خود.

قبول شایسته سالاری یعنی پیش رفتن به سوی ارتقا  مدیریتی در جامعه ورشد همه جانبه ی آن در هر سیستمی( روابط انسانی مردم با هم-بهداشت- آموزش و پرورش وسیاست خارجه و...)

ایجاد جامعه ی شایسته سالار یعنی افزایش امید برای رشد در جوانان.یعنی ترغیب مردم در مشارکت و تحمل مشکلات جامعه.

خفه کردن انتقادات درهر لوایی (حفاظت از  امنیت ملی و ...) یعنی استبداد.یعنی تیشه به ریشه ی منطق رشد زدن.

ترساندن مردم از انتقادیعنی همیشه کشور جهان سوم ماندن.یعنی  کاهش امید به آینده در  نسل جوان.

یعنی مردم را از افتخار به ملیت خود محروم کردن .یعنی تخریب یک نسل و سوق دادن جوانان به بی هویتی فساد و پوچی.

آیا نباید آنهایی را مجازات کرد که بسترایجادو تقویت اراذل و اوباش را می سازند .آنهایی که متملقین و کاسه لیسان را پروار می کنند.آنها را که اگر چه شاید با نیت خیر اما با کوتاه اندیشی ایران را رو به تباهی میبرند.انسان می تواندخود را نماینده ی حضرت علی هم معرفی کند(ابوموسی اشعری) اما با کوتاه اندیشی نسلی از خوارج بیافریند که علی را و رهروان علی را در طول تاریخ به نیت اصلاح از مردم گرفته اند.