وطن

باسلام و تشکر از همه ی دوستانی که در بخش نظرات این چند مدت خبر گرفته اند و نظر داده اند.

چند روزی است در وطن هستم.در میان عزیزانم.در میان انبوه خاطراتم.از غریبی در امده ام.چند روز طول کشید تا به دود و آلودگی عادت کنم .حالا دیگر از دست سردردهای روزهای اول خلاص شده ام.چشمم به چشمان معصوم کودکان شهرم که می افتد دلم می سوزد.هوای سالم از انهادریغ شده است.نمی دانم چه مقدار از تقصیر بر جغرافیای شهرم است و چه مقدار آن به عهده ی تاریخ شهرم!هرچه هست این هم ازحقوق مسلمی است که از همه دریغ شده و نمی دانم چه قدر به فکر احقاقش هستندو درجه ی اولویتش چقدر است؟به نظر تمام تلاش به کار برده می شود تا بتوانندوضعیت آلودگی اورژانس را به حالت غیر اورژانس تبدیل کنند!ریه های کوچک فرزندان این ملت مثل ریه های پیرمردان سیگاری پر از کدورت هاست.گذشته از این نمی دانم تا چه اندازه بچه های مملکت ما از داشتن حق مسلم پدر و مادر خوش حال و امید وار به آینده بر خوردارند؟ 

گذشته هایم را در کوچه کوچه های شهرمی بینم.مردمم را.در شهر که قدم می زنم به صورت ها وبه برخوردها نگاه می کنم.به حرف ها گوش می کنم.آنچه کم می بینم لبخند است و آرامش.همه به نوعی از هم طلبکارند.به هم بی اعتمادند.در خارج از ایران هم که بودیم با نگاه های عاری از اعتماد و دوستی ایرانی ها آشنا بودیم . از نگاه ها می شد فهمید که فردی که از کنارت با قالب یک غیر ایرانی رد شد به واقع یک ایرانی است!

 وضع جوانان هم تعریفی ندارد.در هر خانواده ای سراغی از جوانی دچار افسردگی اضطراب و نا امیدی می یابی. اینجا و آنجا.منظورم البته جوانان متعلق به خاندان با نفوذ درجه یک نیست!آدم های معمولی را می گویم. اگر چه این وصع در بچه های دوران بمباران های هوایی عراق که حالا دیگر بیست و چند ساله اند بیشتر است.

این سفر نامه ادامه دارد!