تواضع و تعارف دروغ  در فرهنگ ایرانی گاه چنان جا عوض می کنند که تشخیصشان از هم برای خودمان هم سخت می شود .به نظر من تواضع یک حالت روحی است که آدم به واسطه ی آن خودش را در برابر خالق و قدرتش ،کوچک حس می کند که به حق است.اما گاه این تواضع رنگ دروغ، تعارف و حتی خود خوار نمایی در برابر مردم  به خود می گیردکه به هر دلیلی باشد قابل توجیه نیست.فراوانند کسانی که با روحیه ای سرشار از تکبر ، نادانسته ادعای تواضع ورزی دارند. به هر حال معتقدم صداقت ورزیدن با خود و دیگران ازتواضع اولیه تر و اساسی تر است.دیگران را در رو به رو سرور خواندن و در دل خوار داشتن تواضع نیست، دروغ است.

تعارف از نکته های بارز اختلاف بین فرهنگ غرب و ایران است.تعارف کردن ایرانی در غرب مفهوم نیست.اگر با این فرهنگ آشنا باشی متوجه می شوی که بنا ی مردم بر نمایش توانایی هاشان است نه کتمان آن و التماس کردن برای اینکه کسی آن رابا وجود کتمان تو، کشف کند. در مصاحبه هایی که برای کاریابی یا امتحانات دانشگاهی پیش می آید از آنجا که غربی ها گیرنده ای برای تعارف ندارند اگر به تعارف متمایل بشوی و مثلآ بگویی البته خیلی ها برای این کار از من تواناترند!همه ی آنچه به تعارف ادعا کرده ای را به عنوان  اعتراف در نظر می گیرند و معلوم ا ست نتیجه ی این اعترافات، گرفتن منصب یا موفق شدن در مصاحبه نیست !

آیاآنچه بین ما ایرانی ها معمول است تواضع است یا دروغ؟

 اگر کمی از آنچه دین ما تواضع می داند درجامعه ی ما وجود داشت خیلی از مشکلات مان از جمله عدم شایسته سالاری حل می شد .اما مثل همه ی ارزش های دیگر که امروزه فقط اسمی از آنها مانده و بیشتر جنبه ی تبلیغی و تظاهراتی اش! ارزش است، تواضع واقعی را به ندرت می توان یافت هر چه مانده دروغ است و نفاق در قالبی زیبا به نام تواضع!

من هیچوقت حاضر نیستم خودم راحقیر یا الاحقر بنامم . حداقل با خودم رو در بایستی ندارم.رابطه ی من با خدا واحساسم در برابر او به هیچ کس دیگری غیر از خودم مربوط نیست.البته قصدم زیر سوال بردن عرفایی نیست که در دنیای دیگری سیر می کنند  و خدا به درستی شان شاهد است.