درس از واقعه ی عاشورا.

این ها را در بحثی در وبلاگ عاشقان سیدالشهدا در بخش نظرات روز واقعه می خواستم بنویسم  . خوب دیدم در وبلاگم هم بگذارم و نظر شما را هم بدانم.

خروج  امام حسین ع برای اصلاح امت جدش بود.

 آن روز را باید تصور کرد . دنیایی که یزید حاکم حکومت اسلامی می شود و مسلمانان هم با او بیعت می کنند . سکوت مسلمانان معیار گم کرده در برابر ناحقی ها کار را به آنجا رساند که امام راه دیگری برای اصلاح این همه انحراف در پیش رو نداشت . انحراف کوچک با یک سخنرانی با یک تلنگر رفع می شود . اما وقتی با دشمنی چون معاویه طرف هستی که بر حماقت مسلمانان سوار شده چهارشنبه نماز جمعه می خواند !  و حکم می راند . زاویه ای از انحراف به دین می دهد که هر چه پیش می روی  ضلع دیگر زاویه ات از اصل دور و دورتر می شود تا یزید سر کار می آید ومردم او را امیرالمومنین می نامند ! اینجاست که باید خون امام و خون همراهان امام بریزد به فجیع ترین وضع ، تا مسلمان خفته تکانی بخورد . فکر کند . تا متوجه شود که این انصاف نبود . بیش تر فکر کند که اصلآ مگر او چه می گفت که به اسم خارجی به او هجوم کردند ؟ چند نفر به  72 نفر ؟ چرا فرزندانش را  ؟ چرا  آب ندادند ؟ چرا در اسیران شان  اثری از ذلت و ندامت نبود ؟ چطور زنی  دلیرانه در برابر یزید چنان حرف های محکمی زد ؟ چه گفت ؟ چرا یزید ترسید ؟ تازه تازه بفهمند که ای وای چه بر سر ما آمده ؟ ما در خواب بودیم . چرا ؟ راستی چرا چنین شد ؟ چرا ... گناه که بود ؟ فقط یزید و عمر سعد وشمر و....آیا آن همه گوسفندانی که نامشان مسلمان بود و در لشکر یزید بر امام تاختند بی گناهند ؟! چون الاعمال بالنیات ؟ و آنها هم نیت شان خیر بود ؟ خلاصه کنم حرفم این است . امام تقاص فکر نکردنهای امتش را با خون خودش و فرزندانش و یارانش پرداخت . حالا به حال که گریه کنیم ؟ جواب  : به حال خودمان . ما هم در این صحنه مقصریم اگر عقل را رها کنیم و احساس را جایگرین همه چیز کنیم .  عشق را علم کنیم و به آن بهانه ،  عقل را قربانی کنیم . مزوران عالم همیشه در کمینند.چه کسی ساده تر از کسی که سلاحش احساسات بدون پشتیبانی عقل است .کافی است تحریکش کنی . شروع می کند بدون اینکه فکر کند برای چه ، می خروشد و پیش می رود . ایستگاهی به عنوان تفکر ندارد . کلی تلاش می کند تا نهایتآ وقتی شانس بیاورد عاقلی هشیارش کند که چه کرده است و سود این همه تلاشش به  جیب کدام طرف واریز شده است .