درد دل

  مهاجرت های موقت یا دایمی همیشه با استرس های روحی زیاد همراهند. تفاوتهای فرهنگی هرچه بیشتر باشد شدت این استرس را افزایش می دهند. درد دل کردن برای یک هموطن هرچند نا اشنا از کارهایی است که از تازه آمده ها زیاد سر میزند.گویی آن را راهی برای تخلیه ی استرس ها می بینند.چندی پیش  یک خانم ایرانی که به تازگی در یک دانشگاه معتبر کانادا به عنوان تحصیل فوق لیسانس ،کار در یک آزمایشگاه تحقیقاتی شروع کرده، پیش دوستی سفره ی دلش را باز کرده بود.از سختی کار و توقعات زیاد استاد و همکاران و نامهربانی ها میگفت.از اینکه تا اشتباهی میکند همه برسرش می ریزندو...

به او حق باید داد.محیط کار در کانادا و ایران کاملآ متفاوت است.در اینجا بابت دستمزدی که می گیری صددرصد بهره و بازدهی می خواهند.  استاد مهربان و صمیمی وقتی از نتیجه ی کارت راضی نباشد چهره عوض میکند .آنها با تو عقد اخوت و دوستی ندارند . کار تو را می خواهند .

جالب اینجا بود که وقتی این خانم به استاد از نامهربانی ها گله کرده بود.استاد کانادایی جواب داده بود:فکر کرده ای اینحا ایران است که هر کس هرخرابکاری می کند به هیچ جایی بر نخورد؟!

 من همیشه فکر می کردم در جریان انقلاب وجنگ ما حنجره مان پاره شد افکارعمو می دنیا نفهمیدند ایران کجاست و حرفش چیست.چون رساناها در اختیاردشمنان ماست .اما با موضوعاتی مثل زهرا کاظمی و برخی از مواضع نا مناسب دیگر که روند رو به افزایشی هم به خود گرفته کم کم داریم نزد افکار عمومی شناخته می شویم. آنهم اینطور! آری این درد را کجا ببریم  که دشمن زیرک تر از دوست عمل میکند.باز دلمان را خوش کرده ایم که ولله خیرالماکرین .اما از خدا هم شرمنده ایم.کم کم چوب لای چرخ خدا هم می گذاریم.