سفید و سیاه

ما عادت کرده ایم همه چیز رو یا سیاه ببینیم یا سفید .این قضیه شامل حال افرادی که در اطرافمون باهاشون سروکار داریم هم میشه.وقتی یکی رو قبول می کنیم دربست قبول می کنیم و وقتی یکی رو رد میکنیم دربست رد میکنیم.این مشکل فرهنگی مشکلات دیگه ای هم به دنبال داره.مثلآ اعتماد کردن بیش از حد به کسی که قبولش کرده ایم.دیگه قیاس میکنیم. میگیم مثلآ  اینکه تحصیلات عالی داره حتمآ منطقی هم هست!  باور کنید میشه هم تحصیلات عالی داشت هم معتقد بود مرد اگه دست به کار خونه بزنه شانش پایین می اد!  

افرادی که به خاطر بعضی خوبیهای دوستشون انها رو دربست قبول میکنند و هر کار بی منطقی که از دوستشون سر میزنه یه جور مثبت توجیهش میکنند و تا اوج خطر همراهش میشن.از همین مسإله ضربه میخورند.این که دوست بد ادم رو خراب می کنه در واقع درست  نیست این ما هستیم که چشممون رنگ های وسط رو نمی بینه.انتظار نداریم یه ادم که یک کار بسیار خوبی می کنه بتونه از پس یک کار خیلی نادرست هم  بربیاد.چرا؟چه کسی تضمین میکنه؟

امان از وقتی که یکی رو سیاه ببینیم.مثل اینه که با خود شخص شیطان روبرو شده باشیم.دیگه هیچ خوبی تو همه ی وجود اون فرد نمیتونیم ببینیم.با اینکه چون خوبی ها هرکجا و به دست هرکس باشند از مظاهر خداوندند وهر کسی بسته به ظرفیت وجودیش از اونها تا حد خودش بهره منده، ماخودمون خودمونو از دیدن خوبی ها ی او محروم میکنیم.کافی است از کسی کار ناصوابی ببینیم،دیگه به تمامش مهر باطل میزنیم.اما اگه همون کس به خاطر خوبیهایی که داره عقربه ی اعمالش به طرف مثبت بگرده واز ما با این همه ادعا پیش خدا عزیزتر باشه چی؟  

همیشه باید همه ی ادمها رو مجموعه ای از خوبی ها وکاستی ها ببینیم.و سعی کنیم به جز موارد ی که نیاز داریم و توصیه شده راجع به افراد حتی تو فکر خودمون قضاوت نکنیم.بیایید تعیین بهشت و جهنم افراد رو به خود خدا بسپریم و این وسط کلاه خودمونو بپاییم که دست اخر سرخودمون کلاه نره.