روحی که در پیکر بسیاری از ما حل ...

«بحث درباره خوارج و ماهیت کارشان برای ما و

اجتماع ما آموزنده است‏، زیرا مذهب خوارج هر

چند منقرض شده است اما روحآ نمرده است . 

 "روح خارجیگری " در پیکر بسیاری از ما حلول

کرده است .ممکن است مذهبی مرده باشد ولی  روح‏ آن مذهب در میان مردم دیگری که به حسب ظاهر پیرو آن مذهب نیستند بلکه‏ خود را مخالف آن  مذهب می‏دانند زنده باشد .آیا مثلا خدای نکرده در میان ما ، مخصوصا در میان طبقه به اصطلاح مقدس ماب ما این روح حلول نکرده است ؟ علی بعد از پیغمبر جوانی سی و سه ساله است با  یک اقلیتی کمتر از عدد انگشتان . در مقابلش پیرمردهای شصت ساله با اکثریتی انبوه و بسیار .
منطق اکثریت این بود که راه بزرگان و مشایخ اینست  و بزرگان اشتباه‏ نمی‏کنند و ما راه آنان را می‏رویم . منطق آن اقلیت این بود که آنچه‏ اشتباه نمی‏کند حقیقت است بزرگان باید خود را بر حقیقت تطبیق دهند .
از اینجا معلوم می‏شود چقدر فراوانند افرادی که

شعارشان شعار تشیع است‏ و اما روحشان روح

تشیع نیست . جنبه‏های مثبت و زیبا و هم جنبه‏های منفی و نازیبای روحیه آنها را
که در مجموع روحیه آنها را خطرناک بلکه و حشتناک کرد ذکر می‏کنیم : 
1 - روحیه‏ای مبارزه گر و فداکار داشتند و در راه عقیده و ایده خویش سرسختانه می‏کوشیدند . در تاریخ خوارج فداکاریهائی را می‏بینیم که در تاریخ‏ زندگی بشر کم نظیر است ، و این فداکاری و از خود  گذشتگی ، آنان را شجاع‏ و نیرومند پرورده بود ." در تمام فرقه‏ها معتقدتر و کوشاتر از خوارج نبود و نیز  آماده‏تر برای‏ مرگ از آنها یافت نمی‏شد . یکی از آنان  نیزه خورده بود و نیزه سخت در او کارگر افتاده بود ، به سوی قاتلش پیش می‏رفت و می‏گفت خدایا ! به‏
سوی تو می‏شتابم تا خشنود شوی " .
2-خوارج مردمی عبادت پیشه و متنسک بودند . شبها را به عبادت می‏گذراندند . بی‏میل به دنیا  و زخارف آن بودند . وقتی علی ، ابن عباس را فرستاد تا اصحاب نهروان را پند دهد ، ابن عباس  پس از بازگشتن آنها را چنین وصف‏ کرد : 
دوازده هزار نفر که از کثرت عبادت پیشانیهایشان پینه بسته‏ است . دستها را از بس روی زمینهای خشک و سوزان زمین گذاشته‏اند و در مقابل حق به خاک افتاده‏اند همچون پاهای شتر سفت شده است. پیراهنهای‏ کهنه و مندرسی به تن کرده‏اند اما مردمی مصمم و قاطع .

 از  جاذبه و دافعه علی علیه‏السلام
نوشته ی متفکر شهید استاد مرتضی مطهری 

دشمن اصلی ما-2

کشور ما دنیا و آخرتش را به هم پیچیده و برای خود یک کلاف سر در گم ساخته.مانده ایم بالاخره ریاضت بکشیم که بهشت را به دست بیاوریم و دنیا را به اهلش وا بگذاریم یا سرمایه گذاری کنیم و پول به دست بیاوریم تا مردمانمان از گرسنگی به دختر فروشی و کلیه فروشی روی نیاورند.شعار بدهیم و همه را تکفیر کنیم وجنگ و محاصره ی اقتصادی را تحمل کنیم و بکوشیم دسته جمعی  همه را به زور و با تازیانه به بهشت ببریم! یا به دست هایی بپردازیم که بی محابا به بیت المال چنگ انداخته و شب و روز در درون خانه رسوایی می آفریند.ما همچنان ادای قهرمانان پیروز را در می آوریم و به خودمان دروغ می گوییم تا خودمان خوشمان بیاید.دیگران را هم اینگونه می پسندیم .مداحان را دوست و منتقدان را سر سپردگان به بیگانه می نامیم.دشمن سهمگین تر از کفار(بی کفایتی) در جان بسیاری از دوستانمان مان نشسته وما بی خبریم.خیال می کنیم اگر راست بگوییم دشمن سو استفاده می کند!پس راست نمی گوییم.تا گندش را دیگران در بیاورند آن وقت در پی چاره بر می آییم.

 از دیگر نشانه های بی کفایتی مان این است که ما قدر قهرمانان خود را نمیدانیم.فکرمان نمی رسد که اگر به قهرمانان جنگمان  اجازه داده ایم در مظلومیت ،بهای دفاع از ما را خود از ذره ذره ی جانشان بپردازند. الگویی برای آیندگان گذاشته ایم.اگر غرب بهتر از مای مدعی مسلمانی به کشته شدگانش و زخمی هایش ارج می نهد نه برای این است که از بهشت و جهنم می ترسد.برای این است که عقلش می رسد فکر میکند که جوانِ فردا که عزیز نبودن اینها را دیده قدر جانش را می داند و به جنگ نمی رود.پس زخمی ها را بازماندگان شهدا را جبهه رفته ها را نزد مردم عزیز میکند.فکر میکنند. راهش را پیدا می کنند .نه اینکه سهمیه برای جانبازان بگذارندو سپس کانال بزنند و از مجرای آن سهمیه، نور چشمی های وامانده از قافله ی ترقی ها را به دانشگاه بفرستند تا نتیجه اش یعنی بدبینی مردم را  به جانبازی هدیه کنند که از همه ی هستی اش برای این ملت مایه گذاشته است .

بی کفایتی در همه جا هست امان از جایی که چوب ملت بر سرش نباشد که بی کفایتی ها را  علم کند تا اصلاح شود .وامان از جایی که بی کفایتی را از محلی  به محل دیگر ارتقاء درجه می دهد.