رابطه ی پزشک و بیمار در کشور ما

از جمله روابط نادرست در کشور ما رابطه ی پزشک و بیمار است .حق مسلم بیمار به عنوان یک انسان در کشور ما همچون بسیاری حقوق مسلم دیگر انسانها به فراموشی سپرده شده یا بهتر بگویم به خاطر آورده نشده!

در غرب به بیمار همچون یک دردمند و نیازمند کمک و همفکری یک صاحب نظر در تخصص های پزشکی  نگاه می شود .بیمار توسط پزشک بررسی می شود و آزمایش های لازم برای تشخیص در خواست می شود در حالیکه طبق اخلاق پزشکی رایج در غرب در هر مرحله از تشخیص و درمان، بیمار و در صورتی که بیمار تمایل داشته باشد، همراه بیمار، کاملآ در جریان  کارهایی که در دست انجام است قرار می گیرد.بعد از تشخیص بیماری، پزشک موظف است تشخیص ، روش های ممکن برای درمان و ریسک ها،عوارض و فواید هر کدام از روش های درمان را با بیمار و در صورت اجازه ی بیمار با همراه بیمار نه تنهامطرح کند که به زبان ساده تفهیم کند و به بیمار فرصت تصمیم گیری برای انتخاب درمان خود از بین روش های مطرح شده را با توجه به شرایط خود  بدهد.هر گونه تخطی از این روش در درمان بیمار خلاف اخلاق پزشکی شمرده شده و قابل پیگیری است .

در اینجا(ایران) بیمار بیشتر از یک دردمند و نیازمند به توجه ،یک منبع در آمد است.چه بسا بیمارانی که به دلیل سیستم غلط و غیر انسانی رایج در کشور ما قربانی می شوند.  نمی خواهم همه ی تقصیر را به گردن پزشکان بیندازم که خود تحصیلکرده ی همین دیارم واز اخلاق پزشکی که در این دیار به ما آموزش داده شد چیزی جز مسایل شرعی رابطه ی محرم و نامحرم و مسایلی از این قبیل که از طرف فردی حوزه ای برایمان تدریس میشد به خاطرم نمانده.هر چه هست ضعف از افراد نیست اگر چه افراد نیز مقصرند اما در بین همین پزشکان هنوز سراغ دارم آنانی را که بر اساس فطرت خدادادی شان با بیماران درست رفتار می کنند.وگرنه آموزش اخلاق مان مصرفی نداشت .

لازم ندیدم به موارد شخصی اشاره کنم که حتما با درد های بیمار داری در اینجا مواجه شده اید.اصلاح این سیستم نیز چون همه ی کاستی های دیگر در جامعه ی ما نیاز به آگاهی ما از حقوق مسلم مان دارد.حقوق مسلمی که شاید کمتر مسوولی نگران از ضایع شدن آن است.چرا که کارهای مسوولان در همان پشت پرده ها و با رابطه ها مسیر دیگری جدا از مسیر بیمار داری افراد عادی را طی می کند و کمتر مسوولی در پیچ و خم مشکلات این وضعیت گرفتار می شود و معمولآ با این وضع مواجه نمی شود که به فکر حل معضل بیفتد.

وطن

باسلام و تشکر از همه ی دوستانی که در بخش نظرات این چند مدت خبر گرفته اند و نظر داده اند.

چند روزی است در وطن هستم.در میان عزیزانم.در میان انبوه خاطراتم.از غریبی در امده ام.چند روز طول کشید تا به دود و آلودگی عادت کنم .حالا دیگر از دست سردردهای روزهای اول خلاص شده ام.چشمم به چشمان معصوم کودکان شهرم که می افتد دلم می سوزد.هوای سالم از انهادریغ شده است.نمی دانم چه مقدار از تقصیر بر جغرافیای شهرم است و چه مقدار آن به عهده ی تاریخ شهرم!هرچه هست این هم ازحقوق مسلمی است که از همه دریغ شده و نمی دانم چه قدر به فکر احقاقش هستندو درجه ی اولویتش چقدر است؟به نظر تمام تلاش به کار برده می شود تا بتوانندوضعیت آلودگی اورژانس را به حالت غیر اورژانس تبدیل کنند!ریه های کوچک فرزندان این ملت مثل ریه های پیرمردان سیگاری پر از کدورت هاست.گذشته از این نمی دانم تا چه اندازه بچه های مملکت ما از داشتن حق مسلم پدر و مادر خوش حال و امید وار به آینده بر خوردارند؟ 

گذشته هایم را در کوچه کوچه های شهرمی بینم.مردمم را.در شهر که قدم می زنم به صورت ها وبه برخوردها نگاه می کنم.به حرف ها گوش می کنم.آنچه کم می بینم لبخند است و آرامش.همه به نوعی از هم طلبکارند.به هم بی اعتمادند.در خارج از ایران هم که بودیم با نگاه های عاری از اعتماد و دوستی ایرانی ها آشنا بودیم . از نگاه ها می شد فهمید که فردی که از کنارت با قالب یک غیر ایرانی رد شد به واقع یک ایرانی است!

 وضع جوانان هم تعریفی ندارد.در هر خانواده ای سراغی از جوانی دچار افسردگی اضطراب و نا امیدی می یابی. اینجا و آنجا.منظورم البته جوانان متعلق به خاندان با نفوذ درجه یک نیست!آدم های معمولی را می گویم. اگر چه این وصع در بچه های دوران بمباران های هوایی عراق که حالا دیگر بیست و چند ساله اند بیشتر است.

این سفر نامه ادامه دارد!

تواضع یا دروغ!