اعتقادات بدون پایه ی عقلی

ما همیشه برای رفتارهایمان، نوع پوششمان،حتی نوع خوراکمان دلیل داریم.(اینطور نیست؟)رفتن به خارج از کشور یعنی مواجه شدن با فرهنگی که همینطور که تو با آن بیگانه ای آنها نیز با تو بیگانه اند.وقتی در اجتماعشان وارد می شوی با اطرافیان آشنا می شوی و این آشنایی ها به دوستی ها می رسد.وقتی موقعیت را برای سوال کردن آنها از خودت فراهم کنی.( در غیر اینصورت کمتر می پرسند .افراد با فرهنگشان این کار را تجاوز به حریم خصوصی افراد می دانند.)باید جواب خیلی سوال ها را بدهی .بیشترین هجوم سوالات برای خانم های با حجاب است که اعتقادشان را از همان نگاه اول فریاد می زنند.دوستی داشتیم از خانواده ای با پدری بازاری و شدیدآ مذهبی.اوایل حجاب این خانم زبانزد بود.هنوز 6 ماه از آمدنش نگذشته بود که خبر شدیم ایشان از حجاب دست برداشته در صورتی که ایشان کسی بود که به نقص در حجاب افراد با حجاب ایرادها  می گرفت .در درد و دلی که ایشان با دوستش  کرده بود علت کارش را نیافتن جواب برای قانع کردن پرسش کنندگان گفته بود!جالب اینجاست که چرا این سوالات برای خود این فرد قبلآ مطرح نشده بود ؟

اعتقاداتی که بر پایه ی احساسات بنا می شوند  عمرشان دایمی نیست تا در بین دوستانی ،تشویق می شوی و هم مسیر می شوی بدون اینکه یک لحظه درنگ کنی که آیا راه درستی است یانه .اما زندگی همیشه این روال را ندارد.وقتی باد ها ی سختی وزیدن گرفت آن اعتقادی پابرجا می ماند که قبلآ در درستی اش تفکر و تعقل کرده ای در افکارخودت جستجو و دقت کرده ای و هدف و مسیر را بازنگری کرده ای. تو خود باید اولین سوال کننده از اعتقادات خود باشی.جواب این را به خودت بدهی که چرا خودت را بر حق می دانی.جوابی نه به خاطر از سر باز کردن مسوولیت .که اعتقادی از تو نزد خدا پذیرفته است که دلیل داشته باشد.مگر بارها در قرآن سرزنش شدن آنها که بر اعتقادات پدرانشان عمل می کرده اند را نشنیده ایم. .از هر فرقه ای که باشیم باید مستدل باشیم .باید برای کارمان دلیل داشته باشیم .بخصوص اگر مدعی مسلمانی باشیم.اگر عقل پشتیبان اعتقاداتمان نباشد از کجا معلوم راهمان بیراهه نیست؟از کجا معلوم پوستین وارونه را ما به تن اسلام نکنیم!؟