دشمن اصلی ما-2

کشور ما دنیا و آخرتش را به هم پیچیده و برای خود یک کلاف سر در گم ساخته . مانده ایم بالاخره ریاضت بکشیم که بهشت را به دست بیاوریم و دنیا را به اهلش وا بگذاریم یا سرمایه گذاری کنیم و پول به دست بیاوریم تا مردمانمان از گرسنگی به دختر فروشی و کلیه فروشی روی نیاورند . شعار بدهیم و همه را تکفیر کنیم و جنگ و محاصره ی اقتصادی را تحمل کنیم و بکوشیم دسته جمعی  همه را به زور و با تازیانه به بهشت ببریم ! یا به دست هایی بپردازیم که بی محابا به بیت المال چنگ انداخته و شب و روز در درون خانه رسوایی می آفریند . ما همچنان ادای قهرمانان پیروز را در می آوریم و به خودمان دروغ می گوییم تا خودمان خوشمان بیاید . دیگران را هم اینگونه می پسندیم . مداحان را دوست و منتقدان را سر سپردگان به بیگانه می نامیم . دشمن سهمگین تر از کفار(بی کفایتی) در جان بسیاری از دوستان مان نشسته و ما بی خبریم . خیال می کنیم اگر راست بگوییم دشمن سو استفاده می کند ! پس راست نمی گوییم . تا گندش را دیگران در بیاورند آن وقت در پی چاره بر می آییم .

 از دیگر نشانه های بی کفایتی  این است که ما قدر قهرمانان خود را نمیدانیم . فکرمان نمی رسد که اگر به قهرمانان جنگمان  اجازه داده ایم در مظلومیت ، بهای دفاع از ما را خود از ذره ذره ی جانشان بپردازند . الگویی برای آیندگان گذاشته ایم . اگر غرب بهتر از مای مدعی مسلمانی به کشته شدگانش و زخمی هایش ارج می نهد نه برای این است که از بهشت و جهنم می ترسد . برای این است که عقلش می رسد فکر میکند که جوانِ فردا که عزیز نبودن اینها را دیده قدر جانش را می داند و به جنگ نمی رود . پس زخمی ها را بازماندگان شهدا را جبهه رفته ها را نزد مردم عزیز میکند . فکر میکنند . راهش را پیدا می کنند . نه اینکه سهمیه برای جانبازان بگذارند و سپس کانال بزنند و از مجرای آن سهمیه ، نور چشمی های وامانده از قافله ی ترقی ها را به جای آنها به دانشگاه و... بفرستند تا نتیجه اش یعنی بدبینی مردم را  به جانبازی هدیه کنند که از همه ی هستی اش برای این ملت مایه گذاشته است .

بی کفایتی در همه جا هست . امان از جایی که چوب ملت هشیار بر سرش نباشد که بی کفایتی ها را  علم کند تا اصلاح شود . و امان از جایی که فرد بی کفایتی را از محلی به محل دیگر ارتقاء درجه می دهد.