درس معلم ار بود زمزمه ی محبتی...

بی انصافی  دیدم که قبل از نگارش این متن از معلمینی یاد نکنم که  در شغل خود هنرها آفریدند.از رجایی ها و مطهری ها و... همینطور از معلمی که افتخار شاگردی او درسالهای اول دبیرستان درهای رحمتی را برایم گشود.

واما ، 

 چند روز پیش 15-16 روز تعطیلی مدارس کانادا تمام شد و بالاخره ، روزی رسید که دخترخانم دبستانی من از همان شروع تعطیلی انتظارش را می کشید، یعنی روز بازگشت به مدرسه!

اوایل  شدت علاقه ی او به مدرسه مشغله ی فکریم شده بود.فکر می کردم یعنی این قدر از خانه ماندن ناراحت می شود که ترجیح می دهد به مدرسه برود؟! نهایتآ پرس و جوهایم مرا به این نتیجه رساند که علت این علاقه، ضعف خانه نیست.بلکه قوت مدرسه است که این معادله را بر هم زده.

در اینجا مدرسه محل ساخته شدن شخصیت دانش آموزان تلقی می شود.احترام معلم به شاگرد واعتقادات او  نه تنها وظیفه که جزء فرهنگشان است . محال است شاگردی در مدارس اینجا به هر دلیلی از طرف اولیاء مدرسه تحقیر شود.در بدترین حالت چند روز از مدرسه آمدن محروم می شود ! که واقعآ تنبیه سختی برای بچه هاست . این هم در مواردی است که پرخاشگری به دیگر کودکان کرده باشد نه به خاطر انجام ندادن تکلیف و نمره ی کم  گرفتن! شاگردان در اینجا به هیچ وجه با هم مقایسه نمی شوند ونقاط ضعف و قوت هر کودک به طور خصوصی فقط نزد والدین او مطرح می شود.شاگردان ضعیف همانند شاگردان قوی به هنگام افزایش تلاششان نسبت به قبل مورد تشویق قرار می گیرند.

از همان دوران پیش دبستانی خواندن روزانه ی کتاب داستانی که معلم در اختیار بچه ها میگذارد (اوایل با کمک مادر)جزء تکالیف ثابت روزانه است.تکالیف باید طوری طراحی شود که بیشتر از 1 ساعت وقت کودک را نگیرد.

خاطرم هست که در دوران تحصیل عاشق تعطیلی بودم .روزهای برفی شیرین ترین روزهای تحصیلی ام بود. چون دبستان تعطیل می شد! البته گله ی من از سیستم آموزشی در ایران است نه از معلمین . چرا که معلمین خود درس آموختگان یا از دیدگاهی قربانیان همین نظام آموزشی اند .از همین شاگردان هم معلمین فردا بر می خیزند . باز هم شعر وطنی ما را دیگران بهتر از ما فهمیده و اجرا کرده اند. کجاست آن زمزمه ی محبت و...؟ به راستی این چرخه را چگونه می توان شکست؟ مگر ارزش کودکان ما کمتر از کودکان کانادایی است؟