روزگاري بود كه در علت دوري مسلمين از پيام پيغامبر اسلام در حيرت بودم، همانكه يك كلامش كافر بدين مِيآورد جانشينش خانه نشين شد و نوه اش غرق خون. آنانكه اين ضربه ها را زدند نه مسيحيان روم بودند نه زرتشتيان ايران، همه مسلمان بودند و اي بسا با پيشاني از عبادت پينه بسته.. اما.... زماني كه راه براي فكر بسته شد، آنها كه تشويق به انديشه ميكنند يا در روزنامه و جريده شان مهر و موم شد يا به حبس رفتند يا به غربت. استنتاجات فردي منتهي شدبه تحميل عمومي آنها. ديگر كدامين صدا مي ماند؟ بلبلان شكار شدند و آنچه مانده همين جغديست كه مي بينيم. اي برادر تو همه انديشه اي ما بقي خود استخوان و ريشه اي ...